Księżopolski M., Zmierzch emerytur gwarantujących utrzymanie poziomu życia w okresie aktywności zawodowej, „Zeszyty Naukowe Zakładu Zabezpieczenia Społecznego IPS UW”, nr 1/2012. str. 9-16.

W tym opracowaniu prezentuję hipotezę, że w kilkudziesięcioletniej perspektywie żadna z rozpatrywanych współcześnie propozycji reform systemów emerytalnych w krajach rozwiniętych nie daje pewności zachowania dotychczasowego poziomu zaspokajania potrzeb po zakończeniu pracy zarobkowej i że jedynym skutecznym sposobem na osiągnięcie tego celu jest jak najdłuższe kontynuowanie aktywności zawodowej – tam, gdzie to będzie możliwe nawet do końca życia. Możliwość bieżącego uzyskiwania dochodów w wysokości porównywalnej do wynagrodzeń osób aktualnie pracujących zarobkowo zwiększa bowiem szanse – w pewnym stopniu niezależnie od aktualnego stanu gospodarki i realnej wartości pieniądza – posiadania dostatecznej ilości środków na zaspokajanie potrzeb na uprzednio osiągniętym poziomie. W opracowaniu omawiam dotychczasową skuteczność publicznych, zakładowych i indywidualnych programów emerytalnych w zapewnieniu wysokiej stopy zastąpienia uprzednich dochodów oraz analizuję czynniki, uniemożliwiające zapewnienie przez systemy emerytalne odpowiednio wysokiej stopy zastąpienia dochodów z pracy w przyszłości.